Na een dramatische start hebben we, mijn vader en ik, de missie volbracht. De bedoeling was dat we begeleiding zouden hebben vanuit een camper. Helaas was deze al na 250 km heenreis niet meer in staat om verder te gaan, versnellingsbak kapot. Na een middag beraad tussen de ANWB en een onze teamgenoot, bleek de ANWB niet in staat om ons op een correcte manier te helpen. Dus toen is onze teamgenoot met een busje naar de plek gekomen waar we tot op dat moment zijn gekomen en heeft ons toen om 0.00 's nachts in Füssen gedropt. Zonder slaapzak en slaapmatras hebben we de eerste nacht op een atletiek baan geslapen in het Camp.
In de ochtend voor de start van Füssen naar Imst heeft m'n vader nog snel twee luchtmatrassen weten te scoren om de rest van de nachten beter te kunnen slapen. Geradbraakt en volledig stijf van stress en adrenaline zijn we toen om 9.30 gestart aan het acht daagse avontuur naar Riva. Daarbij blijkt de organisatie van de Transalp enorm flexibel te zijn en van grote hulp. Net als onze teammaat die in een nacht dik 1200 km heeft gereden om ons naar de start te brengen. Zonder hem was het niet mogelijk geweest.
De etappes waren uitgezet over fantastische trails en paden. Het gros van de route ging voornamelijk over schotter en asfalt. De vele hoogtemeters (19.685 mtrs) die tot grote hoogte (2737 mtr) leidde maakte de route zwaar. De singletracks en bospaden waren direct van een hoger niveau. De makkelijke schotter paden stonden eigenlijk niet in verhouding tot de technische singe trails. Op een aantal downhills heb ik ook niet gefietst. De rij technische verschillen tussen mij en m'n vader maakte dat niet mogelijk. Daarnaast wilden we geen groot risico lopen om niet in Riva aan te komen. Finishen was belangrijker dan het nemen van risico's.
De rit tussen Scuol en Livingo, de langste rit tussen Livingo en Ponte di Legno en de finale downhill met het aankomen in Riva hebben de meeste indruk op me gemaakt. De rit tussen Scuol ging door een natuurgebied dat werkelijk de mooiste vergezichten had. In de langste rit zat ook een mega afdaling die leidde tot verkrampte vingers en stijve hamstrings. In de laatste afdaling waren alle technische skills noodzakelijk om niet alsnog in een ambulance terecht te komen.
Wat betreft het gebruike materiaal. Ik heb de Transalp op een alu hardtail gereden met 100mm veerweg vooraan. Geen lekke banden gehad en prima grip met 2.1" Racing Ralph's met Joe's sealant. De 22-32 is veel gebruikte versnelling evenals de twee XT schijfremmen die echt uitstekend hun werk hebben gedaan. M'n Fizik Gobi heb ik na dag 4 verruild voor een Specialized Phenom 143 en dat was een schot in de roos. Na dag 6 waren ook de remblokjes toe aan vervanging. Het rijden met een Camelbak is wel aan te raden. Soms waren de paden bezaait met bidons. Een achterpad, drie biba's, kettingstukje, tooltje, kettingpons, kettingsluit stukje, remblokjes, toe-raps: allemaal tijdens de rit niet nodig geweest. We hebben alleen een een nieuwe achterband, 4 sets remblokjes en een nieuw zadel gekocht. Sigma heeft ook nog een Roc 9.0 omgeruild, omdat deze niet goed werkte. Als je behoudend rijdt valt de slijtage slag wel mee.
De Transalp is absoluut een wedstrijd die iedere zichzelf respecterende wedstrijd rijder een keer in zijn leven moet rijden. Zelfs als je niet prestatie gericht bent, bieden de paden genoeg uitdaging om een fantastische vakantie te hebben. De faciliteiten in het Camp waren eigenlijk prima en maakte achteraf gezien het gebruik van een camper overbodig. We hebben wel ontzettend veel geluk gehad met het weer dat, op twee plensbuien na, stralend was. Als de condities slechter waren geweest, was het een ander verhaal.
Wat een week, onbeschrijfelijk mooi!
Gefeliciteerd.
