Bij het doornemen van de huidige line-up en de specifieke verschillen van modellen voor Amerika en Europa viel het op dat er toch stiekem nog behoorlijk veel interesse bleek te zijn in het materiaal met dunne bandjes. Cannondale specifieke producten zoals de eigen System Integration crankstel en trapas-systemen en de Headshok vorken passeerden de revue. Vooral die laatste is een onderdeel waarmee Cannondale zich technologisch erg onderscheidt ten opzichte van de concurrenten.
Factory
[imgr]http://www.dirty-pages.net/images/nieuw ... 261030.jpg[/imgr]Genoeg gepraat; tijd om eens rond te kijken. We dalen af de fabriek in. Direct bij binnenkomst via de centrale gang vallen we met onze neus in de boter. We worden omringt door rekken vol frames en vorken, pallets met onderdelen en werkbanken vol montagegereedschappen. Zeg maar een gemiddelde fietsenmaker in het dubbele kwadraat. Jeroen laat ons eerst een deel van het magazijn zien. Dat Cannondale in Europa de fietsen assembleert en ze niet compleet uit Amerika laat over komen heeft een aantal redenen. Allereerst is het gewoon eenvoudiger om losse frames uit Amerika in te voeren, vervoertechnisch én financieel. Een volledige fiets kost namelijk meer aan invoerbelasting dan een los frame. Daarnaast zijn er toch wel wat verschillen tussen Amerika en Europa in vraag op de markt. Dit varieert van afmontage tot kleurstellingen. Smaken verschillen nu eenmaal.
We lopen langs de ‘productiestraat’. De frames worden hier aan een bovenlooprail opgehangen en de fietsen worden zo stap voor stap opgebouwd. Logistiek vergt dit vrij veel van de organisatie, met name de planning. Delen zoals een stuurpen en stuur met shifters en remgrepen zijn voor te monteren, echter verschilt elk model fiets niet alleen in onderdelen, zo is bij elke verschillende maat een andere stuurpen en ook kabellengte nodig. Aan het einde van de straat worden de fietsen afgesteld en klaar gemaakt voor het verzenden naar de Cannondale dealer. Parallel aan deze lijn is er nog een mogelijkheid tot een ruime verdubbeling van de dagelijkse capaciteit van 200 fietsen. Zo kunnen er tijdens de pieken in een modeljaar ruim 500 fietsen per dag geassembleerd worden.
We lopen verder door de fabriek en komen in een uithoek een grote spuitcabine tegen. De teksten op diverse opgeplakte memo blaadjes verraden dat we écht in het Twentse beland zijn. In Oldenzaal beschikt Cannondale over een eigen spuitstraat waar men frames en vorken kan spuiten in geval van garantie of om een kleine transportschade te herstellen. Daarnaast is het voor elke bezitter van een Cannondale mogelijk om via de dealer zijn of haar fiets te laten herlakken in een kleur inclusief belettering naar keuze uit de afgelopen 3 seizoenen.
In een afgescheiden deel in de fabriek bevindt zich de service en garantie afdeling. Een méér dan voldoende uitgeruste werkplaats biedt de mogelijkheid tot het servicen van Headshok vorken, dempers en zelfs het nameten van frames. Achter een deur bevindt zich in een klein donker kamertje nog een schat aan onderdelen uit vervlogen tijden. Tot nog van ver in het verleden worden bijzondere onderdelen, schroefjes, toebehoren, en dergelijke bewaard om ook de uitzonderlijke garantie/service gevallen naar behoren af te kunnen werken.
Voordat de rondleiding ten einde komt, wordt ons in 'het museum' een aantal zéér unieke fietsen voorgeschoteld. Het klassieker hart in menig deelnemer, waaronder dat van mij begon hier toch wel wat sneller van te kloppen. Op een klein aantal vierkante meters stonden daar unieke modellen; van de downhill fiets van Myles Rockwell, tot de persoonlijke fietsen van Mario Cipollini en van één van de eerste downhill-Headshok vorken tot een uniek pre-productie studie model van de Jekyll. Bij elke fiets een verhaal, met name de wedstrijdrijders blijken toch wel rare mensen te zijn met unieke wensen. Cipollini wenst niets anders dan topmateriaal, logisch. Toch vreemd om dan te zien dat hij consequent op al zijn fietsen zadelpennen van 10 euro monteert, bijgeloof? Of Simoni die een dunnere onderbuis moest hebben in zijn racefiets, omdat het zicht op de dikke onderbuis van de CAAD9 frames hem afleidde…. Rare gasten, die wielrenners.
Terug naar de kantine. Op een groot scherm wordt een virtuele rondleiding van de Cannondale fabriek in Amerika vertoond. Wat opvalt is dat Cannondale vrijwel alles in eigen huis vervaardigd. Uniek is de manier waarop men de buizen inkort en vormt om het tot een frame constructie te vormen. Middels een geavanceerde lasersnijder worden buizen op maat gemaakt en voorzien van kleine uitstekende tapjes. Deze tapjes vallen in gaatjes van de buis waarmee de verbinding gemaakt moet worden. Zo valt een frame dus min of meer al als een puzzel in elkaar. Een aantal gekwalificeerde lassers maken het tot één geheel. Met enige regelmaat worden de lassers opnieuw ‘gekeurd’ door een frame wat ze gelast hebben in het testlaboratorium destructief te onderzoeken. Spulletjes kapot maken is namelijk niet alleen leuk, maar ook vooral leerzaam om je mensen én producten op een constante kwaliteit te houden.
Na afloop van de fabriekspresentatie wachtte ons een kompleet verzorgde lunch. GastvrijÂ… die Twentenaren! Brandstof voor het tweede deel van de dag, want we zijn niet afgereisd om alleen maar naar fietsen te kijken natuurlijk.
Ride
Tijd om naar de testlocatie te gaan. Net buiten Oldenzaal ligt er in het recreatiegebied ‘Het Hulsbeek’ een vaste route van 7 kilometer. Ideaal om de verschillende fietsen kort na elkaar uit te proberen. Het vooral technische rondje lag er op sommige plaatsen erg nat bij, wat het extra uitdagend maakte.
Op de parkeerplaats nabij het parcours kwamen uit de twee bussen van Cannondale niet bepaald de minste modellen te voorschijn. Naast de Rush en Scalpel waren er de huzarenstukjes zoals de nieuwe Rush Carbon, Taurine carbon hardtail. Na het uitkiezen van het gewenste testmateriaal en wat afstelwerk was het voor iedereen tijd om zich als een ware ‘producttester’ zich in het bos of het wielerparcours te begeven. Wielerparcours? Ja, Cannondale had óók een aantal racefietsen, zoals de nieuwe SystemSix en de Synapse, ter beschikking gesteld. Ooit een racefiets met Shimano Freeride pedalen gezien? Op een testevenement van Dirty Pages kan het allemaal. De herfstbladeren op het wielerparcours maakte het tot een verradelijke ronde. Tall Boy Bram zag dit als een uitdaging en liet zien dat met wat kunst en vliegwerk met een fiets met dunne banden en een gebogen stuur best goed te rijden is op een parcours waar nog nauwelijks asfalt te bekennen was (can you say cyclocross?). De tussentijds gearriveerde jongedames van Red Bull weerhielden menig stoere biker terug het bos in te gaan… immers een ‘blikje’ (naar) Red Bull is óók lekker….
De enige die dit alles écht langs zich heen liet gaan was Raynus (in het echte leven beter gekend als Rinus). Als een overenthousiaste hond stond hij te popelen om na het laagvliegen op een racefiets met schijnbaar een turbo, een Rush Carbon het veld in te gaan. Ondanks twee glijpartijen was zijn enthousiasme bij terugkomst er niet echt minder van geworden: “Rijd als een trein, stuurt als een mes, He-Le-Maal Geweldig, DoeMij DieMaar, dat wordt spareh”.
De reactie van Plons was kort: “Ik was zeer onder de indruk van de krentebollen”. Nietemin de testrijder die het minst het voorwiel benutte. Schijnbaar hebben Cannondale’s van huis uit óók een wheelie-knop. Tjeerd Govaert (Goofy2): “Persoonlijk was ik het meest in de Taurine geïnteresseerd en deze heeft me niet teleur gesteld. Wat een lekker licht en stijf karretje is dat. Ik blijf de Lefty echter een lelijk eendje vinden. Maar gelukkig ontwikkelde deze zich tijdens het fietsen in een mooie zwaan.”
Door de regenval op de dagen voorafgaande aan deze testdag waren er genoeg plassen om er in elk geval zeker van te zijn dat je nÃet schoon zou blijven. Ondanks de modder werden er na terugkomst op de parkeerplaats direct claims gelegd op de volgende te testen fietsen. Na verschillende rondes waren er op de besmeurde gezichten nog steeds brede grijnzen te herkennen. Men werd bevestigd in de ideeën die men had of juist aangenaam verrast over een bepaalde fiets. Maar misschien ook wel omdat het schoonmaken van het materiaal niet bij het arrangement was inbegrepen....
Time fly's....
Het langzaam ondergaan van de zon maakte mij bewust van de tijd. Als je het naar je zin hebt, vliegt de tijd en voor ik het door had, zat ik alweer in de auto terug naar huis. De reacties waren even zo uiteenlopend, als de smaak. Dat iedereen een leuke dag achter de rug had is een conclusie die volgens mij voor iedereen wel opging.
Namens Dirty Pages wil ik Jeroen Wiggers en Jens Haug van Cannondale bedanken om deze, normaal vrije zondag mogelijk te maken. Uiteraard ook dank aan de dames van Red Bull en de grote groep deelnemers voor het mogelijk maken van dit geslaagde evenement! Wordt vervolgd.....
Tekst: Jeroen van den Brand
Foto's: Coen de Jongh
![[imgr]http://www.dirty-pages.net/images/nieuw ... 260681.jpg[/imgr]](http://www.dirty-pages.net/images/nieuws/14_1165260681.jpg){kind=link}
![[imgr]http://www.dirty-pages.net/images/nieuw ... 261030.jpg[/imgr]](http://www.dirty-pages.net/images/nieuws/14_1165261030.jpg){kind=link}
