Ik, Guido en Stevo hadden ons ingeschreven om dit jaar, voor onze eerste maal, de Megavalanche te rijden.
Stevo was al in Alpe DÂ’huez en voorzien was dat ik en Guido samen op woensdagavond zouden vertrekken.
Wegens omstandigheden kon Guido pas later vertrekken dus ik op mijn eentje naar ginder. 980km by the way.
Onderweg wat geslapen zodat ik woensdagmiddag daar aankwam.
Stevo stond al te wachten met zijn bikekleren aan
Direct de bike op en gaan biken natuurlijkÂ…Joehoe!
Donderdag en vrijdag wat de parkoers van de kwalificatie en van de Megavalanche zelf gereden. SUPERTRACKS!!!!!
Zaterdag: Kwalificatierun.
Dit jaar zouden er 1500 deelnemers zijn.
Kwalificatie gebeurt in 6 reeksen, ook massastart, en de eerste 56 van elke reeks mogen
Zondags in de eerste manche starten. (De enige echte Megavalanche)
In welke reeks je moet starten hangt af van je plaatnummer.
Guido moest al in de 2de reeks meerijden voor zijn kwalificatierun. Er was duidelijk vermeld dat het een 1,5uur zou duren eer dat je boven zou zijn (aanschuiven aan de liften + nog een deel tevoet de berg op tot aan de start). Tuurlijk was hij te laat boven (luiheid
) en viel hij buiten kwalificatie.Ik en Stevo moesten in de voorlaatste reeks starten. Wij waren WEL op tijd aan de start.
Werner uit Antwerpen zat ook in onze reeks. Leuk om nog Belgen tegen te komen daar.
Zoals ik al zei, het is ook een massastart. Helicopters vliegen in het rond, luide muziek en danÂ…START! Het gaat er wild aan toe.Getrek, geduw, valpartijenÂ… Ik was mijn start goed doorgekomen en kon al wat mannen inhalenÂ…
Op veel stukken valt er niet voorbij te steken dus is het dikwijls lastig dat je achter iemand moet blijven rijden. Natuurlijk zijn er altijd mannen die proberen, soms lukt dat, soms niet, en soms crashen ze. Het parkoer is zeker niet simpel. Stenen, rotsen, snelle stukken, off-camber, steil, klimmenÂ… vanalles krijg je onder je wielen geschoven. Maar wel SUPERB!!!
Op het einde (van de 15km) breek ik mijn ketting nog bij het voorbijsteken op een wortelsectie en moet ik gewoon uitbollen.
Ik ben nog 32ste geworden van mijn reeks. Stevo heeft 2 platte banden gehad en was 190ste.
Zondag: De Megavalanche.
Ik moest dus starten bij de eerste 350 rijders.
Veel voordeel heeft dat eigelijk niet: allemaal snelle mannen (en die willen snel zijn
) en ik moest om 6.30h al de lift naar boven nemen!!! Amai, das vroeg.Om 5.30h opgestaan (was al van 4.00h wakker van de zenuwen), bike nagekeken, wat gegeten (lekkere franse kip) en dan naar de lift.
Ik zat samen met allemaal proÂ’s in de lift, oa de gebroeders Atherton. Wat voelde ik me daar klein...
Om 7.00h boven en dan wachten tot 9.00h om te starten. Dat duurt eeuwig!!! En koud, boven vroor het nog. Brrrrr Het zonnetje begon wel te schijnen en je voelde de stralingswarmte, zaligÂ…
Allemaal de fietsen op hun plaats leggen en dan nog maar wachten en wachten en wachtenÂ…
Om 8.40h moest iedereen zijn plaats innemen, op de sneeuw by the way.
Samen met Stevo had ik vrijdags als eens de start op de sneeuw geprobeerd, viel niet op te rijden, vallen, schuiven.. maar wel lachen .
10 minuten voor de start, 5 minuten voor de start, nog snel een foto maken en dan START!!!
Het was gewoon hectisch, vele valpartijen, geduw, getrek en vooral glad.
Nog maar 50 meter weg en iemand voor mij valt en neemt met zijn achterwiel mijn voorwiel onderuit. Het vallen zelf deed geen pijn in de sneeuw maar ik schoof verder, draaide rond mijn as en ineens zag ik al die bikers achter mij op mij afkomen en ik kon niet recht. Oeps, dat was een bang moment
. Gelukkig niemand over mij gereden. Terug op mijn bike gekropen en verderÂ… Nog een paar keer tegen de grond gegaan in de sneeuwÂ…Na de sneeuw kwamen we op de gletcher. Ijs met de grote I. Daar kon je wel redelijk op rijden dus ik proberen om wat verloren tijd goed te maken. Kom ik toch niet met mijn voorwiel in een ijswatergleuf terecht omdat ik wat bikers wou voorbijsteken. Knal, op de grond. En dat was hard. (Daar dient dus protectie voor).
Na het ijs ging het verder op stenen, rotsen, singletracksÂ…
Ik was ondertussen al 1 keer doodgegaan en tijden de rest van de wedstrijd heb ik nog een paar keer mijn licht uitgereden
.Maar dat zal bij iedereen wel zo zijn zeker. Een wedstrijd van 32 km, startende op 3330meter hoogte, zeer technisch met nog een deel vlak en klimmen in.
Het gevoel dat je krijgt van de mensen die aan de kant staan en je aanmoedigen is wel fantastisch en dat geeft je terug wat energie.
Ik was toch enorm blij dat ik de meet gehaald had. Heb er onderweg veel zien crashen, veel met die mechanische stukken hadden en ook die gewoon opgaven.
Het valt zeker niet te onderschatten en het is één van de zotste dingen die ik ooit heb gedaan.
Mijn uitslag. 1h17’31”, Stevo 1h18’48”, Guido 1h51’.
Is het voor herhaling vatbaar? Gegarandeerd!!!
Hier wat fotoÂ’s:
Alpe D'huez:
Onze campeerplaats
Hotel Tbx:
Verkenning van de parkoers:
Een zicht vanaf die trail...
Foto van mij door Stevo
idem
Kwalificatie run.
Eerst naar boven:
Wat een uitzicht...
Aan de lift aanschuiven is wel een ramp...
Maar levert wel mooie plaatjes op...
Start van een kwalificatiereeks:
Guido, moe maar voldaan...
Werner (Snitz), kapot maar ook voldaan
Aanschuiven voor de shuttlebus...
Zaterdagavond moetsen we onze startsticker gaan afhalen en wat vocht bijtappen
De Megavalanche:
A view from the top...
Steil was het zeer zeker!!!
Getting ready...
Nicolas Voullioz
The Athertons
Zo koud was het....
Gelukkig was er sportdrank
Kies er maar eentje
De hoop...
Ieder heeft zij manier van voorbereiding....
Ik geniet maar wat van het uitzicht....
Een paar minuten voor de start...
Nog een paar foto's van de laatste categorie.
Ik heb natuurlijk geen foto's van de race zelf omdat ikzelf meedeed.
Grtz
Tbx
