Zo, even een topic kickje: een van de design uitgangspunten bij het maken van deze fiets is de mogelijkheid om comfortabel meer-daagse bike-packing tochten te rijden, zonder afhankelijk te zijn van de geneugten van de bewoonde wereld (b.v. het lichtnet om je GPS op te laden). Uiteraard is er een limiet aan hoeveel voedsel je mee kunt nemen, maar een week of 2 zonder "beschaving" is zeker mogelijk. Dit voorjaar heb ik de fiets aan de tand gevoeld in midden-Zweden. Hieronder een (foto)verslagje. De geplande en ook gevolgde route loopt van Kopparberg naar Hjo.
Voor kaartfetishisten, hier kun je route in detail bekijken:
http://www.gpsies.com/map.do?fileId=yemknptwzknuuezx
De route bestaat voornamelijk uit singletrack. De ondergrond is vaak erg hobbelig, veel stenen en nog veel meer wortels, afgewisseld met stukken moeras en bredere bosbouw paden. Kortom, ideaal fatbike terrein, en ondanks de dikke banden vond ik de voorvering geen overbodige luxe. Om nog een beetje lol te hebben op de tracks en in de afdalingen was mijn streven om zo min mogelijk gewicht mee te torsen en de fiets met bepakking smal te houden, dus geen zijtassen. Die zitten op singletracks in bebost gebied alleen maar in de weg. Dat is aardig gelukt.
Voordeel van wandelroutes in Zweden (en ook Noorwegen trouwens) is dat er regelmatig shelters te vinden zijn. In Zweden zijn dat zogenaamde vindskyds, een plateautje met 3 muurtjes en een dak, waar je prima kunt overnachten. De tent kon dus thuis blijven, scheelt weer een kilootje. Ook de brander leek me overbodig, je fietst tenslotte door de bossen, hout genoeg om op te koken. Dat betend wel een klein bijltje meenemen. Al met al kwam de bagage, inclusief eten voor 6 dagen op 9 kilo uit. De helft hiervan bestond uit eten (voor de nerds onder ons: in totaal ongeveer 20,000kcal, een kleine 3,500 per dag). De enige concessie aan light-weight was een dikke pil over Napoleon. Liever een goed boek dan een schone onderbroek zullen we maar zeggen
De winter afgelopen jaar in Zweden was lang en streng. Zelfs eind april lag er hier en daar nog sneeuw en waren veel meren nog deels bevroren.
Van het station in Kopparberg naar het begin van de route was een 20-25km over asfalt. De echte tracks beginnen in het toepasselijk genaamde gehucht Kloten.
Dikke banden kwamen van pas:
Uit het gebrek aan sporen in de sneeuw bleek dat ik de eerste op de trail was dit voorjaar.
De zware sneeuwval in de winter in combinatie met een heftige voorjaarsstorm had veel schade aangericht.
De eerste paar omgewaaide bomen vond ik nog wel grappig, beetje klauteren met fiets. De komende 3 dagen bleken er echter kilometers lange secties te zijn waar niet of nauwelijks te fietsen was. Veel over en onder bomen door gekropen met de fiets. Ik was wel erg blij met de minimale bepakking. Onder dit soort omstandigheden is elke loze kilo er echt een teveel.
Een dagje fietsen, slepen, fietsen, klimmen, fietsen en kruipen bracht me bij m'n eerste shelter. In het kader van gewichtsbesparing had ik alleen adventure food voor de warme maaltijden, bijkomend voordeel is dat je uit het zakje kunt eten. De eenpersoonszakken met een beetje salami een handje pindas toe geeft voor mij voldoende energie.
M'n donzen slaapzak deed goed dienst en de volgende ochtend om een uur of 7 zat ik weer op de fiets.
Het gebied waar ik doorheen trok wordt in Zweden als de zuidelijke kant van de wildernis die zich vandaar uit via de provincie Dalarna naar het noorden uitstrekt beschouwd. Meer naar het zuiden toe is het relatief dichter bevolkt, en hoewel er ook daar veel wild zit (elanden, lynx, reeen zwijnen), komen in het noordelijkere deel ook wolven en beren voor. Voor die laatste werd ik midden in de bush gewaarschuwd:
Hopen dat 'ie geen stinkende fietsers lust
Snel weer verder. Het pad slingert richting Kopparberg, een plaats die zijn naam dankt aan kopermijnen in het gebied, tegenwoordig zijn deze niet meer in bedrijf, maar de sporen van vroeger zijn nog duidelijk zochtbaar in het landschap. De afvalbergen vormen een leuk stukje downhill
Wat nu bos is was vroeger vaak landbouw gebied. Her en der kom je resten van vroegere bewoning tegen zoals deze kleine ruine van een "croft".
Tegenwoordig oogt het gebeid verlaten, hier en daar nog wat landbouw, maar vooral veel bosbouw.
Later meer
. Crankboutje vinden bleek lastig, Truvativ was hier niet op voorraad. Gelukkig bleek FSA ook te passen. Terug in de taxi naar het hotel en de fiets, boel gemonteerd, op de fiets gesprongen, en...ingecheckt. Ik kon de verleiding van een warme douche en goed eten niet weerstaan 
