Geschiedenis
Waar in Nederland duizenden ieder weekend met zijn allen in een of ander voetbal stadion gaan zitten, kijkend hoe een bal gedurende 90 minuten wat rondgespeeld wordt, zonder dat er echt afgezien wordt, zo gaan de Belgen in de winter massaal naar de 'Cross'. Laarzen aan, petje op, paraplu mee en een jack met daarop gedrukt de tekst 'Supporter van die en die'. Het volksfeest wat cyclocross in Belgie is, kennen we in Nederland niet zo, laat staan dat er een zelfde sfeer heerst bij de gebruikelijke mountainbike wedstrijden. Cyclocross is daarmee naast een uur vol in het rood rijden voor de renners een heldensport voor de toeschouwers. Deze heldensport werd en wordt met name gedomineerd door heel veel Belgen, een redelijk aantal Nederlanders, een handjevol Zwitsers en een paar verdwaalde Tsjechen. Om het geschiedenis tintje even wat meer te onderstrepen heb ik een aantal namen uit het roemruchte verleden: Adri van der Poel (Poelleke), Danny de Bie en Daniele Pontoni waren de helden uit mijn jeugd.
De fietsen
Wij zouden Dirty Pages niet zijn, als we dit niet net even anders zouden doen. Dus trokken we naar een andere, door veel Belgen gelieve locatie, een motorcross parcours, om daar met een tweetal cyclocross fietsen eens te gaan raggen.
De eerste is een onvervalste mountainbikers cyclocross fiets: een Yeti ARC-X, die helaas voor velen alleen nog maar leverbaar was is de allerkleinste maat: ideaal voor Jeroen dus! Dit frame heeft alle Yeti eigen details zoals de 'looptail' achtervork en de gebruikelijke Yeti turquoise kleur en eerlijk is eerlijk: er zijn niet veel standaard cyclocross frames die er direct zo appetijtelijk uitzien!
De andere cyclocrosser is er een met een echte historie: mountainbiker van het eerste uur Mike Kluge, in 1992 zelfs nog wereldkampioen cyclocross geworden in het engelse Leeds, is nu de grote man achter het duitse merk Focus. Zijn vriendin kennen we ook, Hanka Kupfernagel, een van Duitsland's snelste cyclocross vrouwen van het moment. De Focus Cross Team is zeer compleet afgemonteerd fiets en misstaat absoluut niet naast de Colnago teamfietsen van de Raboploeg of de Ridley's van Fidea. Met Easton EA90 carbon tubewielen, een complete SRAM Force groep en FSA carbonnen onderdelen, misstaan haast de Tektro cantileverremmen...
Yeti heeft met hun fiets goed naar de boogde doelgroep gekeken. Door onder andere de mogelijkheid voor 2 bidonhouders en de wat relaxtere geometrie, leent de ARC-X zich namelijk ook uitstekend voor het gross van de liefhebber-cyclocrossers, die een dergelijke fiets voornamelijk in zullen zetten als winter-toerfiets. De (opgebouwde) Focus zit wat dat betreft aan de andere kant van het gamma en 'focust' zich duidelijk op waar de fiets voor gebouwd is: racen!
Boswielrennen
Als je van de mountainbike afkomt en je stapt op een cyclocross fiets, gebeuren er een aantal dingen. Initieel heb je het idee dat je de meest oncomfortabele rit van je leven tegemoet gaat, zo zonder vering, met dunne bandjes en met je neus op het voorwiel. Al rijdend valt dat echter enorm mee. Zeker met tubes op 1,5 a 2,0 bar (volgens de kenners moet je regelmatig met je velg de boomwortels voelen) en een carbon voorvork is het eigenlijk allemaal vrij smooth. Door het lichte gewicht van de fiets en de zithouding, voelt de fiets echter direct als een racket aan! Iedere trap is raak, je schiet vooruit... totdat je voor die ene bocht of afdaling vol in de remmen moet! Dat is en blijft even schrikken: remmen op een cyclocrossfiets zijn eigenlijk accessoires, de grepen zitten erop, om je stuur op een comfortabele manier vast te houden en de cantileverremmen genereren (zeker op de carbon velgen van de Focus) eigenlijk alleen geschraap, zonder noemenswaardige vertraging. De les hiervan is dat je eigenlijk de eerste paar ritten, bochten compleet voorbij rijdt. Eenmaal hieraan gewend, leer je te anticiperen op bochten, zodat je eigenlijk niet eens meer hoeft te remmen en dat als je dat wel doet, het toch niets uithaalt. Beter kun je je concentreren op sturen, dan op remmen, alles draait immers om snelheid maken!
Wat vooral beviel met beide cyclocross fietsen is simpelweg het idee van snelheid. Je lijkt echt iedereen die op dezelfde route rijdt aan alle kanten voorbij te rijden, terwijl de fiets blijft roepen om harder. Dat is direct ook de beperking van een cyclocross fiets: na een uur je benen uit je lijf getrapt te hebben, zit er simpelweg 'geen jus' meer in! Een lange toer op een cyclocross fiets is daardoor het eerste uur erg leuk, maar daarna, heb je het wel gezien. Een mountainbike leent zich wat dat betreft veel beter door de rechtere zit, de bredere banden, de werkende remmen en in sommige gevallen de vering. Met een cyclocross fiets heb je echter, zeker in technische secties het gevoel dat je veel meer moet werken en dat is precies waar wij voldoening uit haalden: mountainbikers vreemd op laten kijken op de typische mountainbike rondjes!
Verdict
Cyclocross is ontzettend leuk om te doen naast het reguliere mountainbiken. Ik wil bewust geen uitspraak doen over mountainbiken versus cyclocross en wat beter is, de twee takken van sport zijn gewoonweg verschillend en vullen elkaar op een vreemde manier heel erg goed aan. De cyclocross als aanvulling op de mountainbike laat je vooral de gaten in je techniek zien, die je met de mountainbike dacht onder de knie te hebben. Vanuit die optiek is cyclocross echt toegevoegde waarde voor je fietsbeheersing. Nadelen bij cyclocross zijn daarbij niet zozeer te wijten aan de fietsen, maar meer aan de periode van het jaar: vaak is het koud, nat en modderig in de periode waarin je hoort te cyclocrossen, wellicht moeten we in hartje zomer eens een cyclocross toer doen en kijken hoe dat bevalt. Dan kan mountainbiken weer de wintersport worden, die wielrenners er zo graag van lijken te maken!
Tekst: Coen de Jongh
Foto's: Coen de Jongh en Jeroen van den Brand
Met dank aan: Focus Bikes,
www.focus-bikes.de
