18 stelde ik als doel: 50% van mense die de diagnose krijgen "overleven" de ziekte.
Als ik er geen zes haal dan was dat falen, het begin deed ik rustig aan en na 8 beklimmingen begon ik het pas te voelen.
Voor de niet bekende: de beklimming van de Posbank heeft twee treden. De eerste kon ik staan en de doorsnee wielertoerist bijhouden maar het laatste stuk is harken.
Kreeg rond de tien pijn in de armen en krampen in de triceps waardoor ik niet meer goed kon harken.
Na 14 beklimmingen, nog 4 te gaan, kreeg ik trek. Dillema: eten en moeilijk op gang komen of door stampen> verstand op nul, grommen en doorstampen. 18 gedaan!!
(Achteraf met de snelle jongens die er toen 36 op hadden zitten gekletst, hunnie een plakje ontbijtkoek, ik schepte twee keer een bord pasta op
)
'genoten, mens, genoten dat heb ik! Seks is het niet, maar het lijkt er verdorie toch goed op'
Sport als levenskunst
