Zwanger en mountainbiken

[Ilske]

Het is niet echt een medische vraag, maar het kwam het dichtst in de buurt.


Heeft er iemand ervaring met zwanger zijn en mountainbiken?? Zelf of je vriendin? Tot nu toe gaat het prima, ik merk wel dat ik wat voorzichtiger word. Ik weet dat het gehobbel en gestuiter geen kwaad kan, maar heb mixed feelings over het valrisico. Ik val niet vaak, maar toch.... Aan de andere kant, met wielrennen kun je ook vallen. Of met de stoep aflopen. Of naar je werk fietsen.
Zo zit DuchenneHeroes er aan te komen, ik ben dan ongeveer 4 maanden. Ik ga er zeker heen, maar weet nog niet goed hoe ik het in het vat moet gieten.... Wat zijn jullie ervaringen?

[cyberhawk]

ik dacht eerst dat dit een grapje was..

maar serieus is de vraag toch wel...

tis je eigen risico analyse... ik bedoel je ben bang om te vallen..
als je binne je grenzen blijft lijkt alles veilig , maar een ongeluk heet nie voor niets zo...

dat zegt in principe genoeg..niet alleen voor jezelf .. maar voor de kleine..
(jongste biker anno 2010 )

ik bedoel de abortus van 1880 was nog de trap.. ik bedoel of je nou van de trap valt of je fiets..

goed is het niet..

ik zeg niet doen ... maar dat ben ik weer.. en ik speel meestal op safe als het even kan // uitkomt..

[Ilske]

Natuurlijk is de vraag serieus. Ook bikende meisjes kunnen zwanger worden hahaha! Mountainbiken is toch wel mijn grootste hobby, en die wil ik zolang mogelijk, mits veilig voor het kind, blijven uitoefenen.
Het punt is dat ik diverse meningen en adviezen krijg van mensen die zelf niet mountainbiken! Verloskundige en gynaecoloog hebben er ook niet echt een advies in. Het kind zit echt wel in een stevig omhulsel namelijk. En natuurlijk stort ik mij niet als een bezetene van die afdalingen in de ardennen! Ik ken mijn grenzen en lijf goed, maar dit is een heel nieuwe situatie voor me. En tsja, vallen kun je ook van de trap. Maar daarom stop ik niet met traplopen de komende maanden! Begrijp je mijn dilemma? Echt in dubio dus!
Bedankt voor je reactie in elk geval

[chillozz]

Natuurlijk is de vraag serieus. Ook bikende meisjes kunnen zwanger worden hahaha! Mountainbiken is toch wel mijn grootste hobby, en die wil ik zolang mogelijk, mits veilig voor het kind, blijven uitoefenen.
Het punt is dat ik diverse meningen en adviezen krijg van mensen die zelf niet mountainbiken! Verloskundige en gynaecoloog hebben er ook niet echt een advies in. Het kind zit echt wel in een stevig omhulsel namelijk. En natuurlijk stort ik mij niet als een bezetene van die afdalingen in de ardennen! Ik ken mijn grenzen en lijf goed, maar dit is een heel nieuwe situatie voor me. En tsja, vallen kun je ook van de trap. Maar daarom stop ik niet met traplopen de komende maanden! Begrijp je mijn dilemma? Echt in dubio dus!
Bedankt voor je reactie in elk geval

hey ilske
ik zou zeggen je weet het zelf het beste wat je kunt en wat niej als je het niet vertrouwd of onzeker ben gewoon niet doen
ik zou in zoon geval zeggen fiets door als je het per se wilt ma ga geen onnodige risico's lopen mocht je toch twijfelen dan gewoon niet doen
je weet zelf het beste wat je kunt enzo dus

ma duchene heroes hehehe das ook niet niets he suc6 in ieder geval en nog een leuke tijd toegewenst

[mateis]

Misschien ter inspiratie: http://www.gunnrita.com/news.html, en dan met name 2009. Gunn Rita Dahle (die is een paar keer wereldkampioen, olympisch kampioen en wat niet nog meer geworden) kreeg in dat jaar een zoontje en heeft niet zo heel lang stilgezeten, geloof ik...

En ik kan me vergissen, maar volgens mij is er vorig jaar of het jaar daarvoor ook in het Duitse Bike Magazin aandacht geweest voor dit thema. Volgens mij met de conclusie dat je vanzelf merkt wanneer je het echt rustiger aan moet gaan doen en dat het ook wel gezond is om te blijven bewegen, maar dat je beter niet te grote risico's kunt nemen?

Naast dit mtb-forum, zou je ook eens kunnen kijken hoe men er bij andere sporten mee omgaat (als je dat niet zelf ook al bedacht had). What about fitness en hardlopen: hoop springen en huppelen enzo, en hele volksstammen vrouwen die het doen, itt mtb. Daar moet bijna wel levendig gediscussieerd worden over zo'n thema. Dat valrisico heb je daar natuurlijk niet, maar denk je niet dat je daar zelf automatisch voorzichtig en weldenkend mee omgaat?

[Ilske]

Het zijn meer mijn eigen twijfels over dat valrisico. Conditioneel zit het wel snor en ik voel me prima. Ik heb vanalles gelezen over verschillende sporten, ik hoorde van iemand die met 4 maanden zwangerschap een marathon liep. Eigenlijk mag je alles doen zolang je je goed voelt. Mountainbiken is toch een iets ander verhaal. Tuurlijk probeer ik er weldenkend mee om te gaan, maar ja, dat vallen, tsja, dat plan je niet he. Ik zal dus of veel behoudender en voorzichtiger moeten rijden, of helemaal niet crossen de komende maanden. En daar probeer ik voor mezelf uit te komen. Vandaar dat ik naar ervaringen van anderen zoek!
Nu eens bij Gunn Rita kijken!

[Ilske]

14 weken nu. Ik geloof niet dat het mijn hobby wordt, zwanger zijn. Vorige week nog 2 collega's gesproken die het GEWELDIG vonden om zwanger te zijn. Nou, het is niet mijn ding. Ik denk niet dat ik er op ga.
Ik wil niet klagen, maar even uitleggen waarom sommige zwangere vrouwen zich gedragen als sommige zwangere vrouwen. Want dat geklaag maakt dat ik me ondankbaar en verwend voel.
En ik ben erg blij met het toekomstige kindeke. Had niet gedacht dat het er nog van zou gaan komen. Maar daar was dan pappa-to-be-Ronny, en niet lang daarna was daar de baby-in-wording. De eerste drie maanden zijn voorbij. En inderdaad, de misselijkheid is aan het afnemen. De energie is echter nog steeds ver, ver te zoeken. De kleine parasiet leeft goed van zijn gastvrouw! Mijn lijf veranderd met het uur. Ik voel mijn buik rekken en uitzetten. En op naar een cup D!! Waar is toch mijn eigen kleine lijfje met het bescheiden B-cupje???


Vandaag een rondje Posbank met mijn teammeisjes van Team Cube MTB-women. Teambegeleider Karin fietst ook mee. Al na 100 meter zijn de teamies uit het zicht verdwenen. Ik fiets met Karin de helft van het parcours, ik had al zo ingeschat dat het hele rondje wishfull thinking was.
Karin fietst er lekker op los. Ik puf en hijg en ben niet vooruit te branden. Karin grapt dat haar niveau vergelijkbaar is met een bijna 4 maanden zwangere. Ik hoef er niet om te lachen. Ik vind het niet leuk dat ik nu het niveau heb van een 52-jarige die haar MTB niet zo heel vaak bestijgt (ik mocht dit opschrijven van Karin).
Ik kan me haast niet meer voorstellen dat ik ergens vroeg in het voorjaar nog 140 kilometer mountainbikete, en met pinksteren de 250 kilometer van de Elfstedentocht reed.

Wat DuchenneHeroes betreft is het besluit genomen. Ik ben officieel uitgeschreven als deelnemer. Nog overwogen om over de weg te rijden, of stukken te fietsen. Maar het blijkt dus dat naast dat ik het valrisico te groot vind, ook conditioneel niet meer mee kan. De meiden fietsen als een raket, en ik als een achteruitzwemmende zeekoe. De combinatie van zwangerschap en DuchenneHeroes is nu eenmaal geen goed idee. Het is afzien, bikkelen en kans op vallen. Niet goed voor een zwanger lijf. Wel goed voor een Ilse die zooo graag met de meiden dit jaar had meegereden. Maar het kan niet, en ik moet het loslaten. Loslaten dat ik niet met mijn maatjes over de finish fiets, dat ik oorspronkelijk de teamcaptain was, dat ik er heel erg veel zin in had. Dus in overleg met de organisatie uitgeschreven als deelnemer. En vervolgens keihard geschrapt uit de mailinglist en uit het deelnemersveld. Nu ga ik de week mee als masseur in de massageploeg. Ben ik er toch een beetje bij en kan ik toch mijn steentje bijdragen. Ach. Een schrale troost na 2 geweldige deelnames aan DuchenneHeroes in 2007 en 2009.
Terwijl ik hierover in de auto naar huis een beetje zit na te denken, word ik ingehaald door een auto met de sticker: "one live, live it" erop. Natuurlijk!! Dat is een teken! Zeikerd dat je bent! Geen geklaag meer.
Nog 5 maandjes en dan weer lekker trainen, met de fietskar achter de Cube en dan maar fietsen fietsen fietsen!
Wellicht zie ik jullie over 3 weken op de massagetafel!

[Ironhorse Erik]

Hoi Ilske
Leuk dat je je zwangere ervaringen hier post.
Mijn vrouw is inmiddels zwanger van de 2e.
Ik kan je het hele verhaal vertellen, maar jij hebt al een zege dat je uberhaupt nog op de fiets kunt springen..............een zwangerschap zoals jij hem kent met minimale misselijkheid is geen vanzelfsprekendheid. Wij werden geteisterd bij de eerste door 24 weken misselijk + overgeven. Nu 10 weken onderweg van de 2e, medicatie tegen overgeven en vochtgebrek en op het randje na geen opname in het ziekenhuis.................en als je dan spreekt met andere vrouwen blijkt zelfs dat nog niets te zijn en er veel erger te zijn................

Een tip, maak niet teveel plannen voor na de bevalling.
Ga er maar vanuit dat je de eerste 3 maanden na de bevalling zeker NIET zult fietsen.
En dat is bij een snel herstel, voorspoedige eerste weken na weinig schade..................je hebt dan trouwens ook wel wat anders aan je hoofd denk ik ..............
Grtz
Erik
PS I love groeiende tetten van B naar D cup. Sorry maar moest het ff kwijt

[Ilske]

Nu 30 weken zwanger, nog 2 maandjes en dan hopen maar dat ie ook van fietsen houdt. Z'n vader is al aan het speuren naar mini-downhill materiaal. Mij lijkt het echter verstandig als ie eerst met moeke meegaat naar wat "normale" toertochtjes. Maar het is officieel: fietsen gaat met 7 maanden op z'n zachtst gezegd moeizaam hahaha! Behalve technisch is het nu ook esthetisch niet meer verantwoord. Als een te dikke kerel met riemmaat Evenaar zit ik op de fiets, beentjes wijd en met de vingertoppen op het stuur om maar zo recht mogelijk te zitten. Dus dat is nu echt even afgelopen. Ook de stadsfiets is eigenlijk geen succes. Zo gauw je onderkant het zadel raakt, wordt er daar inwendig iets afgedrukt (ik vermoed dat een hoofd op een blaas drukt), waardoor je het gevoel hebt alsof je HEEL erg moet plassen. Ieder hobbeltje is een hel gelijk, haha! En zo gauw je bent waar je wezen moet en afstapt, HOEF JE HELEMAAL NIET MEER!
Dus voor mij is de komende 2 maandjes nu wandelen het nieuwe fietsen!

[JJ]

Hehe, bedankt voor de beeldende update

Succes de laatste twee maanden! En inderdaad weinig plannen maken voor het komende jaar qua fietsen, meepikken wat je kunt maar eerst maar eens kijken hoe het allemaal loopt. Mijn vrouw was na de eerste lichamelijk niet echt blij, na de tweede ging het een stuk beter en sneller. Sommige vrowen zitten een paar weken later al weer in het zadel.

Sterkte!

JJ

[Ilske]

Even een snelle update, voor wie het weten wil: Op 1 maart uiteindelijk een keizersnee, na 4 weken wandelde ik alweer 20 kilometer, en na een week of 6 mn eerste MTB-tochtje gemaakt. Nu voornamelijk op pad met kleine Till in de fietskar![/img]

[vinay]

Hoi, ik zie dit topic nu pas dus ik doe maar wat mosterd na de maaltijd. Misschien heeft iemand anders er ooit iets aan .

Voor zover ik begrepen heb kan je de eerste drie maanden haast alles doen. Ook dingen als omvallen enzo. Dat kind is dan nog zo klein, dobbert vrij rond in zoveel vruchtwater en heeft ook nog de baarmoeder als pantser dat je lichaam. Bovendien komt de baarmoeder nog niet boven het bekken uit, dus die beschermen ook nog wat. Maar! Je kunt gewoon enorme pech hebben en bij 'n crash draait je stuur dwars en komt in je buik. Dit gebeurt niet snel, maar ik heb zo 'ns m'n stuur in m'n been gehad en heb zo 'n flinke scheur opgelopen in m'n spier. Dat wil je natuurlijk zeker niet in je buik als daar zo'n kind groeit! Tweede dingetje, hoe wil je voorzichtig doen? Als je crasht en, om je kind te beschermen, niet gewoon doorrolt zoals je anders zou doen, kan je ook hele vervelende blessures oplopen. Terwijl doorrollen op dat moment helemaal geen probleem zou zijn voor je kind. Maar zo denk je echt niet op dat moment!

Oh ja, alinea's enzo. Mijn vriendin is bij karate dus redelijk snel gestopt met de contact onderdelen. (Mountainbiken deed ze sowieso nooit tot ze mij vond, dus ze miste 't ook niet tijdens de zwangerschap.) De rest kan nog best 'n tijd doorgaan, maar houd er rekening mee dat op een gegeven moment ook je bekken begint te verweken (om voldoende te kunnen wijken bij de bevalling). Dat moet je dus niet te zwaar gaan belasten. Als zitten op dat zadel dus niet fijn is op 'n hobbelpad... niet doen. Daarnaast moet je geen buikspieroefeningen doen en daarmee dus geen dingen doen waarmee je ze zwaar belast. Dat geldt dus ook een beetje voor als je je fiets over obstakels (kuilen, stammetjes) heen werkt/hopt. Trainen is afbreken en opnieuw opbouwen. Je buikspieren worden dus langer opgebouwd, want dat is dan eenmaal de vorm van je buik. Probeer dan maar die enorm lange buikspieren kort te krijgen na de bevalling!

Klinkt allemaal heel beperkend dit, maar het is zeker nog goed om te bewegen hoor! Naast wat ik hierboven genoemd heb moet je verder gewoon doen wat je leuk vindt en wat je voelt dat je zelf nog aan kunt. Zo'n kind vind 't echt niet erg om door elkaar geschud te worden met hardlopen, touwtje springen, zwemmen, drummen (in een death metal band uiteraard)... Het is als wiegen, of eigenlijk is het wiegen waar baby's zo rustig van worden natuurlijk zoals het schommelen in de buik als mamlief aan het hinkelen is. En uiteraard, als je een "natuurlijke" bevalling hebt kun je de restjes conditie die je nog hebt ook goed gebruiken. Als mountainbiken (of karate, of cage fighting...) je enige hobby is, dan is het misschien goed om toch naar iets leuks voor daarnaast te zoeken wat je tijdens de latere fasen van je zwangerschap wel kunt doen.

In de allerlaatste periode moet jezelf maar niet teveel pushen. Als je kind het niet leuk meer vindt daarbinnen, komt hij of zij er gewoon wat eerder uit en dat is niet altijd goed!

Hoe dan ook, fijn dat je er zo snel bovenop bent na 'n keizersnede. Veel plezier! En wat betreft mini-downhill materiaal, met 'n loopfiets heb je al wel de basics om hard naar beneden te sjezen .

[Ilske]

[red_vfr]

Haha goed bezig.

[divere rules]

geinig iemand van onze club heeft ook een kar gebruikt hij ook met hardlopen