Bericht
door ramon73 » di mei 10, 2005 7:07 pm
Hee, super dat hier in een keer mensen opduiken met zaadbalkanker.
Ik heb het namelijk ook ondergaan, 7 jaar geleden.
Het begon met heel veel rugpijn, gewoon niet meer rechtop kunnen lopen van de pijn. Bij het douchen toevallig een rare verdikking op de linkerbal ontdekt. Na 2 dagen was de rugpijn over, maar de bal bleef pijnlijk. Naar de huisarts, en wat voorstudie gedaan in medische encyclopedieën, en de huisarts dacht niet dat het iets ernstigs was! Ik heb zelfs nog gevraagd of het geen kanker kon zijn! Nee, kon niet, daar was ik te jong voor (toen 25). Zaadbalkanker komt normaal tussen de 22 en 32 jaar voor overigens erna is zeldzaam.
Toch werd me aangeraden om een afspraak voor een echo te maken. Omdat de pijn toen al zo goed als weg was, heb ik niet op spoed aangedrongen in het ziekenhuis en kon pas 6 weken later terecht.
Eenmal de echo gehad werd alles in een stroomversnelling gebracht. Donderdagmiddag echo zonder antwoorden van artsen, vrijdag verplichte afspraak bij de uroloog. Die schilderde het plaatje voor me uit en zei doodleuk dat het vandaag niet meer lukte om te opereren anders hadden ze dat vrijdag nog ff gedaan.
Operatie geregeld voor de maandag erna, klote weekend gehad met alle mogelijke doemscenarios.
Uiteindelijke geopereerd, geen problemen ondervonden 1 nachtje ziekenhuis. Naar huis om aan te sterken en na 1 week CT scan (dat niet eten is niet zo"n probleem als je de scan om 8:00 laat doen). Contrastvloeistof is overigens ronduit smerig!
Bleek de tumor al uitgezaaid te zijn naar de lymfen, het was tenslotte kwaadaardig.
Nabehandeling bestond uit chemokuren. Iets ergers dan chemokuren kan ik me niet voorstellen, je bent gewoon doorlopend misselijk en beroerd en je doet niet anders dan overgeven. Je maag is na de eerste 3 keer echt wel leeg, maar de kotsreflex blijft. Er komt dus alleen gal naar boven. Pijnlijk pijnlijk.
Haren vallen dus ook uit. Dat was wel heel confronterend. Na de eerste chemo met de scouts op kamp en rond het kampvuur over je snor wrijven en dan het halve ding in je hand hebben.
De haaruitval was psychisch het moeilijkste.
Na 5 kuren van een week was ik wel een beetje aan het einde van mijn latijn, gewoon total loss. Je gaat 1 weekje kuren en dan 2 weken thuis. Ik kon de vierde dag thuis wel weer een beetje er tegen aan, gewoon normale dingen. School enzo ging dan wel weer. Aan het einde van de tweede week voelde ik me meestal weer optimaal (in terms of). En dan weer alles van voren af aan....
Goed, ondertussen ben ik 7 jaar verder, nog steeds met de vriendin van toen. 1 vriend erdoor kwijtgeraakt, kon het niet aan.
Nu 1 keer per jaar ct scan en bloedafname en controle door de oncoloog.
Af en toe wel een soort pijnsteken in de rechterbal (ik heb geen prothese links), schijnt normaal te zijn.
Verder denk ik er zelden aan en draag ook geen livestrong bandje. Niet omdat ik dat onzin vind, maar gewoon omdat ik te lui ben om te zoeken waar je er een kunt kopen.
Ik rij een Giant NRS 2 voor 4000-5000km per jaar.
Leuk initiatief om hier de geschiedenissen eens te vertellen, al is het mijne wel een lang verhaal geworden.
Overigens heb ik nog steeds dezelfde huisarts. Ik kan het hem niet echt kwalijk nemen. Er zijn maar 100/200 gevallen per jaar. De kans dat de gemiddelde huisarts dit ooit ziet is minimaal.
Leer hiervan dat je zelf ook de vinger aan de pols moet houden. Vraag ze het hemd van het lijf.