We zijn een kleine week gaan biken in Schotland.
Het was vet, zeeeeer vet!
Het weer was goed en de trails waren uitmuntend!
Hier het verslag van Peter Heleven:
RoadtrippinÂ’ in Scotland
Aangezien ik met mijn gezin al een keer of vier in Schotland geweest was, en daar in mijn eentje al verschillende malen had kunnen genieten van de trails, vond ik dat de tijd rijp was om een roadtrip te organiseren naar de 7 Stanes.
Ik wilde het aantal deelnemers beperken tot 10, om zo toch niet teveel tijd te verliezen onderweg. Dus voorzichtig gevraagd of er interesse was bij een aantal mensen, en binnen de twee dagen waren de 10 plaatsen volzet en kon ik de route uitstippelen, en slaapgelegenheid zoeken.
Dinsdag 5 juni laatstleden zijn we s’avonds ingescheept in Zeebrugge, op de ‘Pride of Bruges’, een vrij oud cruiseschip, maar met alle comfort, om s’nachts naar Hull te varen.
De eerste halfliter StellaÂ’s werden verwerkt, lekker gegeten en zelfs redelijk op tijd gaan slapen.
SÂ’morgens om 8 uur plaatselijke tijd van de boot gereden, voor een rit van 400 km naar Glentress, onze eerste van de 7 Stanes. Om 14 uur daar aangekomen scheen de zon, 16 graden, gewoon perfect!
Iedereen kon niet snel genoeg eten en in de bike-kleding duiken bij aankomst, dus nog voor halfdrie zat iedereen op de fiets. Eerst een uurtje gespeeld in het mini bikeparkje van Glentress, waar weer een aantal tracks extra gemaakt werden afgelopen winter, zodat er voor elk niveau iets geschikt bij lag. Daarna zijn we de red route gaan rijden. Na het rijden van deze tocht van 19 km, was iedereen wel overtuigd van de kwaliteit van de trails die ons nog te wachten stonden. Na een lange klim via singletracks en fireroads, kwamen we boven bij SpookyWoods, een twee kilometer lange, en supersnelle track met drops, tables, jumps en kombochten. Daarna doken we een technische singletrack in met een lengte van drie kilometer. Nu en dan diende er weer een stuk geklommen te worden, maar de adrenaline van de downhill trails gaf iedereen voldoende power om met plezier te klimmenÂ…elke afdaling was anders, de ene supersnel, de andere technisch, en vooral superprofessioneel gebouwd.
Kortom, de toon was gezet voor wat de volgende dagen nog zou volgen.
Onze slaapgelegenheid; een boerderij in Peebles, te bereiken via een ruwe grindweg van ongeveer één kilometer, in de heuvels. 2 man in de boerderij, 8 man in een aparte cottage met alle comfort.
Super.
Donderdag 7 juni was een redelijk vermoeiende dagÂ… 9 uur gebikedÂ… het enige obstakel was het lichaam, dat gewoon niet meer wilde meewerken wegens te moe.
Eerst reden we de tracquair trail in Innerleithen, ook bekend van het downhill-parkoers. De week ervoor was er trouwens nog een Nationale wedstrijd gereden voor het Brits kampioenschap. 9 kilometer klimmen, en 10 kilometer downhill van het vetste soort!! SÂ’middags gegeten, en naar Glentress dat slechts 6 kilometer verderop ligt, gereden.
Daar hebben we de hellyhansen V-trail gereden, in 2005 nog uitgeroepen tot beste XC route van Groot-Brittannie. 29 km slechts, maar ZO zwaar…schitterende klims door donkere wouden, switchbacks, step-ups…éénmaal de langste klim genomen, kwamen we aan ‘Britney Spears’, een stukje downhill met een dertigtal verhoogde bochten. Lekker! Daarna was het weer klimmen, gevolgd door snelle singletracks waardoor recuperatie gewoon uitgesloten is.
Het is dit wat het rijden in Schotland zo zwaar maakt; niet de lengte van de routes, maar wel de constante inspanning van klimmen , en voortdurend bijtrappen om de flow zo hoog mogelijk te houden tijdens het downhill-rijden. Via Ewok village, bestaande uit north shores, black dog, een zeer steile en met rotsen bezaaide trail, en ‘the Worm Hole’ terug aan de bussen geraakt, uitgeput, maar zeer tevreden. Iedereen is dan ook s’avonds braaf geweest, en op tijd gaan maffen.
De volgende morgen, na een stevig en typisch Engels ontbijt, onze spullen bijeen gepakt en vertrokken naar Mabie, 98 km Westwaarts. Niemand vond het erg dat we voormiddag niet zouden biken, vanwege de zware dag ervoor. Na een rit van een kleine twee uur door de schitterende Schotse Borders, zijn we eerst even gaan kennismaken met Clive van de Criffel Inn, zelf een wedstrijdrijder voor Turner, die ons de mooiste routes in de buurt wees. De Criffel-Inn is een herberg, speciaal voor bikers met als motto ‘Eat, Ride , Sleep’, gelegen in New Abbey, een dorpje van twintig huizen, weeral een schitterende locatie.
S’namiddags zijn we in Mabie de ‘Phoenix trail’ gaan rijden, een rode route van 17 km singletrack van lekker niveau. Meer korte klimmetjes, en ook iets kortere afdalingen dan glentress en Innerleithen. Hier ligt echter, op enkele meters van deze rode route, de ‘Kona Dark Side’, een double black diamond graded freeride stuk dat braaf begint over een smalle nortshore, overgaat in een skinnie en dan het bos induikt en almaar technisch en moeilijker wordt, even relaxed klimt over fireroad, alvorens te eindigen in een gruwelijk technische, twee kilometer lange northshore, waar de betere technische bikers alles uit de kan gehaald hebben om zoveel mogelijk op de fiets in plaats van ernaast te blijven. Respect voor de bouwers van dit stuk!! De foto’s van Werner zullen ongetwijfeld een idee geven over de technische moeilijkheidsgraad van de Kona dark side..
Zaterdag 9 juni: Ae forest, hebben we een stuk van de rode route gereden, waarvan vooral de laatste vier kilometers de beste zijn vanwege het technische trail bergaf, en eindigend in een freeride-kilometer met jumps, dubbels , drops en northshore.
Na het eten besloten Yves en Stevo het overigens gruwelijk moeilijk en zeer steil downhillparkoers van Ae te gaan rijden, terwijl de rest van ons afzakte naar Kirroughtree, een uurtje verderop, en onze laatste halte in Schotland. Persoonlijk vond ik dit het mooiste wat we gereden hebben, en een absolute aanrader! 25 kilometer vette trails, zo knap gebouwd, niet te beschrijven gewoon. Klimmen met een fiets van 16 kg en meer wordt zelfs fijn daar.
Als afsluiter van onze 7 stanes trip was dit gewoon de Max, heel eenvoudig. Iedereen was dan ook bij aankomst even stil, en gigantisch aan het nagenieten. Super.
SÂ’avonds onze laatste avond in de Criffel-inn, waar het eten ook nog lekker is (sirloin steak, angus beef burger enz) , nog wat bikemovies gekeken en het Stella-marktaandeel nog wat opgetrokken.
Zondag morgen op tijd vertrokken uit New Abbey, en richting York bij Hull gereden.
Aangezien de boot pas sÂ’avonds vertrok, en we in de buurt van Hull wilden zijn, zijn we een nieuw bikeparkje gaan checken in Abbey forest, nabij Pickering. Ideaal om mee af te sluiten want naast een freeride speelhoekje wat niet zoveel voorstelde, een northshore die geweldig goed was om te oefenen, lag er een zwarte route van 15 km, die ongelofelijk mooi was, en met momenten deed denken aan het downhillparkoers van Winterberg. We hadden dan ook spijt dat we na aankomst door moesten rijden naar Hull.
Om 18u10 aangekomen in Hull, en daar bleken we te laat te zijn om nog in te schepen, hoewel de inscheping nog volop aan de gang was! Blijkbaar hadden de douaniers op zondag niet veel zin in overuren.. wij supersnel naar de terminal van de Hull-Rotterdam ferry gevlamd, die twee uur later vertrekt, en daar onze tickets kunnen omzetten. Bleek dat deze boot, de pride of Hull, een nieuw schip was en ongeveer dubbel zo leuk als dat oud kreng waarmee we gekomen waren. We voelden ons dan ook verplicht, uit dankbaarheid voor zoveel goedheid van P&O, dat we na een stevig avondmaal-buffet, de boel stevig op stelten te zetten. Gelukkig werd rond drie uur sÂ’nachts de muziek afgezet, de toiletten gesloten en de stofzuiger aangezet, want anders hadden we rechtstreeks kunnen gaan ontbijten..
Na een vlekkeloze overtocht aangekomen in Rotterdam, en met pijn in het hart afscheid genomen van iedereen..
Een super-roadtrip was dit! Omdat:
- Het weer ongelofelijk goed was: geen regen, zon, rond de 20 graden of meer;
- Niemand stukken gereden heeft
- Niemand zwaar gevallen is (enkel blikschade en wat kneuzingen)
- Het eten lekker was, zowel op de boot als in schotland zelf.
- De overnachtingsplaatsen waren gewoon perfect
- Het gezelschap best aangenaam was
- Het bier lekker was
- We niet teveel tijd verloren hebben met autorijden
- Elke beschikbare minuut gebiked hebben
Het enige wat tegenviel was:
- De geur van natte harnassen, helmen en bescherming in een gesloten bestelwagen. Een lijk ruikt volgens mij beter.
- De geur van vier volwassen mannen in einem Schwarzen Van, na een week Full-On English Breakfast. Meer met het hoofd buiten gereden dan binnen!
- Het schrijnend gebrek aan Milfs voor onze Luk
BESLUIT
De 7 Stanes in Schotland zijn een absolute aanrader voor iedereen die op zoek is naar iets anders dan de traditionele bestemmingen. De geschikte fiets is een enduro bike. Wij hadden 4 SX –trails, één specialized enduro, één cannondale Gemini, één santacruz blur LT, twee hecklers en een Nomad bij. Er moet echter wel gewerkt worden vooraleer de beloning volgt . Maar deze beloning is zo mooi dat het elke meter klimmen waard is!
Bedankt Nick, Werner, Flip, Yves, Maxim, Luk, Peppe, Claudio, Stevo voor de gezelligheid!
Peter
Nuttige info:
www.7stanes.gov.uk
www.p&o.be
www.criffelinn.com
www.4hotels.co.uk/uk/hotels/lyne.html
Meer foto's op : http://www.tbx69.com
Grtz
Tbx
. 
